Όταν ο μικρός Γαβριήλ - ο μετέπειτα Στάρετς Γερμανός, ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ζωσιμά στη Αγία Ρωσσία - ήταν μόλις δέκα πέντε ετών, αρρώστησε βαρειά ο πατέρας του μοναχός Συμεών. Τότε ο Γαβριήλ τα άφησε όλα και βρέθηκε κοντά του. Νύχτα-ημέρα κοντά του. Να τον περιποιείται. Να τον φροντίζει. Να τον παρηγορεί..
Ένα Σάββατο βράδυ, καθώς πήγαινε για το κελλί του πατέρα του, περνώντας έξω από ένα κελλί, άκουσε από μέσα κάτι τόσο ηχηρά φιλιά, σαν "κάποιος" να φιλούσε "κάποια" με "πάθος". Και σκανδαλίσθηκε!
Και έκαμε την σκέψη:
-Άλλο τούτο πάλι! Μπαίνουν και τέτοιες γυναίκες στα κελλιά των μοναχών; Και φιλιούνται με τέτοιο πάθος;
Το παιδί δεν άντεξε. Κόλλησε τα μάτια του στην κλειδαρότρυπα. Να ιδεί, το τί γινόταν μέσα! Και τί βλέπει! Ένας μοναχός κράταε μιά εικόνα της Παναγίας στα χέρια του. Και με μάτια γεμάτα δάκρυα την φιλάει. Και την φιλάει, πάλι και πάλι....
Συγκινήθηκε βαθειά το παιδί. Και το είπε στον πατέρα του. Και εκείνος του απάντησε:
-Έτσι πρέπει να είναι ο μοναχός!...
